Ceylan ile yüz yüze hiç tanışmadık. O, Ankara’da yaşıyor. Tahminen röportajımız için bir ihtimalimiz olur mu diye düşünmeye de zati Koronavirüs mahal vermedi. Konutumuzda kaldığımız şu günlerde sizinle röportajlar paylaşmaya devam edeceğim şüphesiz. Zira aralar bize mani değil, olamaz…
Ne diyordum, Ceylan! Eyvahlar Olsun romanını kargo birinci getirdiğinde kapağına bakıp sıcacık hissetmiştim. Toplumsal aradan kurduğumuz arkadaşlıkta da hissettiğim üzere. @birceylan ismiyle yer aldığı toplumsal medyada bulunuşun öyküsü kadar tatlı, akıp gitti. “His insanıyım ben!” diye özetliyor kendini. Sahiden o denli. Ne hissediyorsa peşinden koşuyor. Çok seviyorum bu türlü insanları. Ceylan’a çok soru sordum. Tüm hisleriyle, samimiyetiyle, muzip yanını da katmayı ihmal etmeden cevapladı. Yeniden bir kahve hazırlayıp okumalık bir röportaj oldu…
O vakit #evdeyimokuyorum demeye devam!
Keyifli okumalar…
HİS İNSANIYIM
– Merhaba Ceylan! Kendi gözünden kendini nasıl anlatırsın? Haydi başlayalım…
Kendimi kendi gözümden anlatırsam yazık ederim, daha tarafsız ve düz anlatayım. Otuz yaşındayım ve otuz yaşında olmak çok hoş, keşke ölene kadar otuz yaşında olsam. İkinci kitabım çıktığı için memnunum. İkinci çocuğum doğduğunda da bu türlü hissetmiştim. His insanıyım. Evet, kulağa havalı geliyor burada bitirsem mi?
– Bence hoş anlattın. Yazmaya nasıl başladın? Yazmak senin için ne söz ediyor?
“Yazmak benim için ne söz ediyor ?” diye ben kendime de sormuştum yakın vakitte. Şöyle sormuştum, “Yazmanın önceden tabir ettiği şeyle, şu an tabir ettiği şey birebir mı?” Evet tıpkı. Ben kendimi arıtmak, onarmak, ihya etmek için yazıyorum. Ciddiyim, elim her keresinde buna gidiyor. Sevinince de üzülünce de, gülesim gelince ya da ağlayasım… O şeyi sözler halinde görmek istiyorum. Sözlere dökerken hissin tüm sınırları net olarak ortaya çıkıyor. Evvel ajandalar birikirdi dolapların üzerinde, sonra blogda yazılar birikti, artık kitaplar birikecek tahminen de. Kimi müzik yapar, kimi fotoğraf, kimi pasta. Benim için de yazmak o denli.
– Pekala yazma rutinin nedir?
Rutin deyince aklıma pazartesileri sütçüden süt alıp sütlaç yapmak geliyor birinci. Demek oluyor ki yazma rutini ya da disiplini olan biri değilim. Yazasım gelince yazıyorum, büyük lüks değil mi?
– Sahiden öyle… ‘Eyvahlar Olsun’ ikinci romanın. Artık şöyle bir geri dönüp baktığında ne hissediyorsan, bu kitabı ohislerle yazdığını söyleyebilir miyiz?
Kitabın iskeleti bir biçimde benim yürüyüp geride bıraktığım yol alışılmış. Yaşadığım, şahit olduğum ya da tahayyül ettiğim şeyler. Bir ucunu da olsa görüp bilmediğim bir şeyi yazamam ki…
YİNE DE TAM OLMAYACAKTI, TAM NEDİR Kİ!
– Pekala ne anlatıyorsun bize bu romanda? Neyi görelim istiyorsun?
“Görünenin gerisi var ve orası görünenden daha büyük diyorum.” galiba özetle. Buzdağı! Bir bayan yalnızca reçel pişiren bir annesi olsun diye her şeyini vermeye hazırken, öteki bayan yalnızca reçel pişiren annesi yüzünden bir küçük konut aletine dönüşüyor mesela. Biri terk ediliyor, biri evleniyor; lakin ohoo. O ona imreniyor, o da ona imreniyor; ancak hiçbiri birbirini bilmiyor. Yani “Şu şöyle olsaydı bu yeniden de böyle olmayacaktı!” diyorum. “Yine de tam olmayacaktı, tam nedir ki!” diyorum.
– Bir bayanın, bir annenin, var olmanın, bazen de yok olmanın vakit zaman çelişkili halleriyle yazıyorsun ve burada karakterlerini nasıl buluyorsun? Onlar mı seni buluyor?
Karşılıklı. Bir his üzerime gelip beni yazmaya itince ben de onun üzerine gidip içini deşiyorum, tam olarak ne olduğunu anlayabilmek için. Öfke üzere görünen şey bazen yalnızca kırgınlık, hırs, bazen yalnızca kıskançlık. Yalnızca güzel hislerle donatılmış bir melek olmadığıma nazaran, üzgünüm sanırken mızmızlık ya da şımarıklık ettiğimi gördüğüm de oluyor. Net olarak görmek için güzelce yaklaşmak lazım.
– Bu romanda en bağlandığın karakter hangisi? (Belki çok sebepten ya da sebepsiz yere…)
Tek bir isim veremiyorum nitekim, kendim de düşündüm bunu. Hepsi benim bebeklerim… Birkaç karakteri tıpkı şiddetle yakın hissediyorum kendime. İki isim hakkım varsa Reyhan ve Hicran’ı yan yana yazmak isterim.
– Natürel iki tane olsun. Bize Reyhan ve Hicran’ı anlatır mısın? Nasıl beşerler onlar?
Reyhan, iş güç sahibi, kendi ayakları üzerinde duran, parmakla gösterilecek güçlü bir genç bayan. Ancak o tüm bunları yalnızca bir dilim salçalı ekmeğe değişebilecek üzere, çünkü… Çünküsünü okuyun : )
Hicran, yazarken gözümün önünde niyeyse beyaz derili ve kumral olarak canlanan genç bir bayan. Çok sevinçliydi, dünyanın en memnun insanı oydu; lakin her gün sırtına yeleğini giyip parktaki bankta saatlerce oturuyor, çünkü… Çünküsü tekrar kitapta : )
YAZACAK ÇOK ŞEYİM OLDUĞUNU, ANLATTIĞIMDA CAN KULAĞIYLA DİNLEYEN OLAMADIĞINI BİRİNCİ FARK ETTİĞİNDE ANLADIM
– Beni bu romanda sanırım en çok “Başka Birinin Kısa Öyküsü” başlıklı kısım etkiledi. Anneliğinde, kendini bulma çabanda bu türlü çok kısa öykün oldu mu?
Elbette. Hepimizin var, anne olan olmayan ya da bayan erkek hepimizin. Her şey avucumuza konmaz, bazen inşa ederiz.
– Ne vakit fark ettin yazacak çok şeyin olduğunu?
Anlattığımda can kulağıyla dinleyen olmadığını birinci fark ettiğimde. Yani dokuz on aylıkken.
– Bir kısmın son cümlesi şöyle: “Kendimi ne yazık ki, -sorun da işte bu ya- ne yazık ki enine uzunluğuna anlıyorum.” Altını çizdiğim cümlelerden biri oldu. Bu türlü hissettiğin anlardan birinde mi yazdın ya da nebileyim birden fazla vakit bu türlü mi hissedersin?
Hehe, bu benim en büyük derdim olabilir. Ben niyeyse kendimi gereksiz halde çözümlemeye çalışan biriyim, ne gerek vardı ki bu özelliğe? Kendim haydi neyse, diğerlerini da çözümlemeye çalışıyorum, durumları, olayları. Bu kadar şahısla baş edilir mi, hiç güzel değil gereksiz. HİS İNSANIYIM. Enine uzunluğuna hissedip anlıyorum kendimi de seni de onu da bunu da. Herkese hak veriyorum, hepiniz çok haklısınız, ver elini bayılmak.
AFERİN SANA BE KIZIM, DÜZGÜN Kİ ASILDIN BU İŞE, AFERİN SANA! HİSSİ SARMITI
– Ortada mektuplar var. Mektup yazıyor musun hala?
Ben mektup yazmam, haberi gelir…
– Bu romana başladığında nasıl ilerleyeceğini biliyor muydun? Yola mı bıraktın kendini, yoksa yolun sahibi mi oldun?
Aklıma tek bir cümle gelmişti birinci olarak, kısacık da bir öykü, çok sevmiştim ve onu yazarak başlamıştım; lakin nasıl ilerleyeceğini hiç bilmiyordum. Yazdıkça form değiştireceğini kestirim ederek devam ettim ve o denli oldu. Tek bir bayandan bahsetmeyi planlamıştım en başta; lakin baktım zirveme bir sürü bayan doluştu.
– İlham perilerine inanıyor musun? Kapını çalmalarını bekliyor musun?
İlhama inanıyorum, inandığım en büyük şey ilham. Ancak onu neresinden nasıl tutmak gerektiği konusunda yeni şeyler öğrendim. Mesela aklına şahane bir cümle geldi; fakat sen markette kasa kuyruğundasın, hoop çıkar çantadan defterini kalemini, çarçabuk karala. Zira uçuyor, bu kesin, bir sürü cümle uçurdum kaçırdım. Artık bu türlü yapıyorum.
– Müelliflik yolunda kendini en tam hissettiğin, uygun ki bu yola çıktım dediğin o an neydi?
Ah… Geçtiğimiz yaz kendimi sıkı bir okuma yazma kampına sokmuştum, telefonsuz internetsiz bir kamp. Yalnızca günlük işlerimi yapıyorum ve geri kalan vakitte okuyorum, yazıyorum. O günlerden birinde işte yemek pişiriyordum, sonra aklıma bir şey gelmişti ve çarçabuk ellerimi silip not etmiştim. Tam anlatabildim mi bilmiyorum; lakin çok kendi halinde ve ani gelişen bir haldi. O andan sonra, çok ciddiyim zira bu çok ender olur bana, bütün ruhumu ”Aferin sana be kızım, düzgün ki asıldın bu işe, aferin sana!” hissi sarmıştı…
BU SORUYU BİR GÜN BİRİ SORMADAN ÖLÜP GİDECEĞİM DİYE ÇOK KORKUYORDUM
– Instagram’da ismin birceylan. Sanırım bunun tatlı kıssasını de dinlemek istiyorum senden?
Bu soruyu bir gün biri sormadan ölüp gideceğim diye çok korkuyordum. Zira yanıtı bence etkileyici, ben etkilendim. Evet, birceylan. Yani bir anne değil, bir eş değil, bir dost ya da bir evlat değilken, kimsenin hiçbir şeyi değilken, kendi halindeyken, kendi içinde, özünde, tekil ve yalın olarak, yalnızca, bir ceylan bireyi.
– Hakikaten çok anlamlı! Çok tenkit alıyor musun Ceylan? Yani konutunda tahminen yaprak saran, çorba kaynatan o bayan, bir anne, ikinci kitabını yazdı. Ve ne hissediyorsun?
Evet yaprak saran, zira ne yazık ki çocuklarım çok seviyor yaprak sarmasını, ne yazık ki. Bu bahiste çok yeterli tenkitler aldım ben, çok âlâ hissettirildim, bir sürü bayan uzaktan uzağa sırtımı sıvazladı. Her fırsatta söylediğim üzere, bana ”Koş git, çek al!” diyen bayanlar olmasaydı bu şeyler benim aklıma bile gelmeyecekti tahminen, tam emin olamıyorum. Koşalım gidelim çekelim alalım bence, devam edelim hoş bu.
– Bir sonraki kitabını yazmaya başladın mı pekala?
Başladım, broşür şu an. Büyüyüp serpilsin, görelim inşallah…
Damla Karakuş: Teşekkür ederim.
Ceylan Taş: Teşekkür ederim.
Eyvahlar Olsun
Ceylan Taş
Küsurat Yay.
S.: 148
Kitabı satın almak için tıklayınız: kusuratyayinlari
*
Damla Karakuş
Instagram:
