Antalya’da yaşayan İbrahim-Gülsüm Özçelik çiftinin 3 çocuğundan en büyükleri Halil Özçelik (28), 2012 yılında İstanbul Teknik Üniversitesi (İTÜ) Konservatuar kısmı 2. sınıf öğrencisiyken, sağ gözünde görme bozukluğu yaşamaya başladı.
İlk etapta kendisine Behçet Hastalığı teşhisi konulan Öztürk, istikrar ve konuşma bozukluğu yaşadıktan sonra okulu bırakıp Antalya’daki ailesinin yanına döndü.
ÖLÜMCÜL HASTALIKLA PENÇELEŞİYOR
Burada hastalığı daha da ağırlaşan Öztürk’e SSPE (Subakut Sklerozan Panensefalit) Hastalığı teşhisi konuldu. 2014 yılında iki gözünü birden kaybeden Öztürk, akabinde konuşma, yemek yeme ve hareket işlevlerini büsbütün yitirdi. Özçelik ailesi, hastalığın tıbben kesin tedavisi bulunmadığını öğrenince adeta yıkıldı.
5 YILDIR GÖZLERİNİ KIRPAMIYOR
Hastalığından ötürü yaklaşık 5 yıldır göz kapaklarını kırpamayan yüzde 100 engelli genç adam ise yatağa mahkum bir halde ölümcül olarak bilinen hastalıkla pençeleşiyor.
“İKİ GÖZÜM BİRDEN GÖRMÜYOR ANNE”
Oğlunun hastalığa yakalanmasının akabinde 2014 yılında 6 ay müddetliğine düzgünleştiğini anlatan anne Gülsüm Özçelik, “Birlikte yürüyerek terapi merkezine, sinemaya gidebiliyorduk. O yıl, kardeşiyle birlikte puzzle oynarken ‘iki gözüm birden görmüyor anne’ dedi. Akabinde göz tabibine götürdüm, ‘gözlerinde sorun yok, beyinden görme merkezi etkilenmiş’ dendi. 2014 yılından bu yana gözlerini hiç kırpmadı. Daima açık olduğu için gözleri kanlanıyor. En son gittiğimiz tabip, ‘beyindeki virüs neyse o virüs artmış ve ilaç veremem’ dedi. 2 yıldır ilaç kullanamıyoruz. SSPE hastalığının tedavisi yok.” dedi.
İTÜ’YÜ KAZANDI, 300 KİŞİ İÇİNDEN 4’Ü OLARAK GEÇTİ
Oğlunun hayalinin dans eğitmeni olduğunu belirten Özçelik, “İlk evvel İngilizce ve fizik kısmı okudu. ‘Ben müziksiz yapamayacağım’ deyip bizden habersiz imtihanlara girmiş. İTÜ’yü kazandı. 300 bireyden 4’üncü oldu. Dans okulu açmak istiyordu. Latin dansları, salsalar yapıyordu. Birebir vakitte 4 tane enstrüman çalıyordu. Hoş hayalleri vardı. Ben onun yine sıhhatine kavuşmasını istiyorum. Oğlum hayat doluydu. Hayata çok hoş bakan, cıvıl cıvıl bir çocuktu.” diye konuştu.
“SESSİZCE ‘ANNE’ DEMESİ BİLE YETİYOR”
Asla umudunu kaybetmediğini lisana getiren acılı anne, kelamlarına şöyle devam etti:
“Onun bana sessizce ‘anne’ demesi bile yetiyor. Umudumu kaybetmedim. Rabbimden umut kesilmez. Tekrar âlâ olacağına inanıyorum. Hiçbir vakit mevti aklıma gelmedi. Birinci hastalığında da tıpkı hisler içerisindeydim. Sonuçta hepimizin sonu mevt lakin şu anda hiç o denli bir şey düşünmüyorum. Ben onun düzgün olacağına inanıyorum. Bu tahminen de annelik içgüdüsü. Arkadaşları hiç bırakmadı onu. Hala arayıp soran arkadaşları var. İstanbul’dan latin dans hocaları gelip ziyaret etti. 2015 yılında arkadaşları yeniden Halil için gece düzenledi. Oğlumla sahiden gurur duyuyorum. Arkadaşlarına çok hoş anılar bırakmış.”
DESTEK BEKLİYOR
Özçelik, oğlunu büsbütün doğal yiyeceklerle beslediğini de kelamlarına ekleyip, medikal gereçler ve besin konusunda dayanak beklediğini söyledi.
